Met 'The Beast' door Zuid-Amerika
Slapen in de vrije natuur
door Isabelle Demaeght, 5 december 2018
De natuur in Bolivië bleef ons overweldigen. We werden er bij tijd en wijlen sprakeloos van. Na Sucre reden we naar de hoogste stad ter wereld: Potosi (op meer dan 4000 meter hoogte). We vierden er mijn 21.000ste levensdag :-). Potosi was ooit, door de ontdekking van zilvererts, een welvarende stad maar op dit moment zag ik vooral het contrast tussen rijkdom en (veel meer) armoede.
Na een dagje Potosi volgde de langverwachte de
Boliviaanse zoutvlakte (Salar de Uyuni). Deze wordt ook wel de witte woestijn genoemd en is ontstaan na
het opdrogen van een prehistorisch meer en heeft een oppervlakte van meer dan 10.500 km². Dat het een
verplicht nummer is, zagen we aan de tientallen met toeristen volgeladen Land Cruisers die allen dezelfde
route reden. Wij reden met behulp van het kompas op de GPS kriskras onze eigen route over de zoutvlakte
en brachten er een nacht door. Dit was één van Adriaan’s dromen: slapen op een immense vlakte met geen
mens in de verre omtrek, genietend van de stilte (en de koude, in dit geval).
Toch nog een bloem in de
woestijn. (Cadeautje van onze buurvrouw.)
Sinds Sucre doken er auto perikelen op. Wanneer we in een traag tempo steil klimmen én al boven 3.000
meter zijn, én de buitentemperatuur boven de 30 graden is, begint het koelwater vrij snel te koken. We
moeten dan een pauze nemen tot de motor is afgekoeld. De garagist die we in Potosi zagen, beweerde dat
Europese auto’s niet gemaakt zijn voor de Boliviaanse hoogten. Hij verving de koelvloeistof maar het
probleem was hierdoor nier opgelost, bleek later. Op de zoutvlakte begon onze carrière in wildkamperen:
ergens op een mooi plekje je auto en tent neer zetten en genieten van de stilte. Alle begin is moeilijk:
tijdens onze volgende ervaring (op 4200m) bevroren zowel ons water als mijn verzorgingsproducten en
hadden we beiden last van hoogteziekte. Een latere nacht werden we opgeschrikt door een zwaailicht van
een politie auto. Ze kwamen de auto van nabij inspecteren, wij durfden amper ademen… maar ze hebben ons
laten ‘slapen’. (Onderstaand wat foto's van onze camping plaatsen)
Onze 'horror' plaats op 4200m hoog
waar ons water bevroor
We vonden een plaats achter een benzinestation waar we een douche
konden nemen. Het was een ghost town, ooit leefden hier vele mensen nu alleen enkele honden.
Onze eerste nacht in Chili. Vlak bij een stad vonden we een leuke
plek aan de kust.
Stille plek boven op een klif.
Plek waar we 's nachts politie controle kregen.
Op 1800m hoogte nabij de Thermas de Chillan. Koude
nacht.
Aan
een meer. Avondmaal (gebakken bloemkool en worst).
We hebben maar een gedeelte van Bolivië gezien. We wilden dit deel graag nu zien omdat het regenseizoen volgende maand begint en de zoutvlakten dan papperig en moeilijk berijdbaar worden. Rekening houdend met de seizoenen wordt het tijd om richting zuiden te gaan.
De overgang van Bolivié naar Chili is erg groot. Ons leven werd ineens 2 tot 3 maal duurder. Chili is érg geciviliseerd, vooruitstrevend en geeft een rijke en westerse indruk. In de supermarkten kan je werkelijk alles kopen. We trakteerden onszelf op een stuk ‘Old Amsterdam’ kaas uit Nederland, aan een Europese prijs. We reden verschillende dagen door de Atacama woestijn. De temperatuur bleef goed door de koude stroming vanuit de Stille Oceaan.
We brachten 2 dagen in Santiago door omdat we een oplossing voor ons koelwater wilden. De diagnose van de tweede garagist gaf ons 4 mogelijkheden maar wat de uitkomst ook zou zijn, in Chili gaan we het probleem niet opgelost krijgen. We hebben hier alleen benzine motoren en daarmee ook geen onderdelen voor dieselmotoren.
Zuidelijk rijdend komen we in het vulkanisch gebied. Besneeuwde vulkaantoppen torenen boven de groene oppervlakte uit. Na het droge noorden is deze afwisseling tussen vulkanen, lagunes en vooral veel groen zeer welkom. Het is ongelooflijk mooi.
Ons matras probleem is even opgelost. Ik heb een goedkope, dikkere, dagelijks op te pompen matras. Adriaan slaapt nog steeds op de kapotte matras. We slapen op verschillende niveaus.
We zijn ongeveer 100 dagen onderweg. Het voelt niet zo. De digitale contacten met de jongens, familie en vrienden zorgt ervoor dat België niet hopeloos ver weg lijkt. Af en toe mis ik mijn Belgenland met mijn comfortabel bedje wel maar meer nog blijf ik genieten van de mooie natuur die we dagelijks mogen beleven.
