Met 'The Beast' door Zuid-Amerika
Vakantie?
door Isabelle Demaeght, 16 april 2019
We bereikten de Atlantische Oceaan in Bahia Blanca waar Adriaan een nieuw speeltje voor ‘The Beast’ kocht: 2 flexibele zonnepanelen. Zij zullen in de toekomst zorgen dat onze batterijen (als de zon schijnt) opgeladen zullen worden. Ze kunnen tot op 10 meter van de auto verwijderd opgesteld worden.
Daarna reden we verder langs de kust en ik had voor ons een idyllische slaapplaats op het strand gevonden. Het is ons niet gelukt er een ganse nacht te blijven: de wind was zó hevig dat we om half elf enkele kilometers verderop gingen slapen. Een Landcruiser in het donker op modderige paden met opengevouwen tent en een gillende vrouw achterop die de ladder moest vasthouden was écht een spektakel. Gelukkig stond er geen cameraploeg langs de weg.
Denkende dat ingenieurs ook ingenieus zijn kwamen we de volgende dag op de ‘Camping los Ingenieros’ terecht. Het was een verzameling van al dan niet afgetrapte sta-caravans waartussen we een plekje moesten zoeken voor de nacht. Niet super maar de plek lag direct achter de duinen zodat we met onze stoelen en een drankje naar het strand trokken. Er werd vooral gevist. Ik vond de zee erg bevuild en heb maar een halve poging gewaagd om te gaan zwemmen.
Onze eerste platte band werd een gevaarlijke onderneming op een smalle vluchtstrook, maar we raakten toch nog in Buenos Aires. Ik had een appartement gevonden (met parking voor hoge auto’s) middenin de stad. We hadden het er naar onze zin én we hadden een druk programma zodat we ons verblijf met een dag verlengden.
We bezochten een groot gedeelte van de stad te voet en vonden een interessant museum dat ons meer uitleg gaf over de Argentijnse politieke geschiedenis van de laatste 200 jaar. Met onze Franse bootvrienden Yves en Philippe (en hun wederhelften Catherine en Nicky) aten we een smakelijke lunch.
We hebben enorm genoten van een tangoles op zaterdag die we kregen van Lucia en Gerry. Een beetje stijf
draaiden we rond maar we hadden vooral veel plezier.
Zondag kwamen we in een betoging terecht, die jaarlijks op 24 maart herinnert om nunca mas (nooit meer) zo’n regime toe te staan zoals de junta die in 1976 de macht greep in Argentinië. Met heel veel tromgeluid en nog meer enthousiasme liepen er duizenden mensen (veel inheemsen) door de straat. Overal stonden er eetkraampjes…
Samen met vele anderen bezochten we de Recoleta begraafplaats waar Evita Peron ligt. Haar
grafmonument is bescheiden in vergelijking met anderen. Eenieder die een belangrijke rol speelde in de
Argentijnse geschiedenis ligt hier begraven.
Drie maanden geleden ontmoetten we Stefaan in Zuid-Chili, een Belg die in de buurt van Buenos Aires woont, en we beloofden hem op te zoeken. We genoten van een kleurrijke avond in zijn stamkroeg en een overnachting in zijn mooie huis. Hij probeerde ons nog iets meer van de Argentijnse levenswijze uit te leggen. Dank je, Stefaan.
En zo waren we na 5 maanden terug in Uruguay, weer in San Niconar (een plek met thermale baden – zie 7 afleveringen terug). Evenals in oktober genoten we van deze plek. Adriaan kon de zonnepanelen uitproberen en tevreden zijn met het positieve resultaat.
Via Uruguay kwamen we in Brazilië terecht. We hebben ondertussen de gewoonte aangenomen om de auto voor te bereiden voor een grens: geen fruit of groenten en geen vlees aan boord om de verspreiding van (eventuele) ziektes te voorkomen. Maar de Brazilianen vroegen zelfs niet met welk voertuig we hier terecht gekomen zijn. Geen registratie, geen controle op een aansprakelijkheids verzekering… We vonden al snel een schattige, hartstochtelijk goed verzorgde kampplaats met een mooi uitzicht en fraaie zonsondergang.
We hebben in Porto Allegre, de eerste grote stad die we op onze weg naar het noorden bereikten, een Toyota dealer bezocht omdat Adriaan dacht te horen dat er iets fout ging met de lagers. (En hij had ook nog geen Braziliaanse Toyota vriend in zijn adresbestand.) Het blijken de banden te zijn, die niet helemaal gelijkmatig afslijten. De voorwielen zijn nu met de achterwielen verwisseld.
Later die dag zijn we gaan informeren bij een camper bouwer naar de mogelijkheid een veilig opbergrek te maken voor de zonnepanelen. Eerst kregen we taart ter gelegenheid van hun 25-jarig bestaan. Het hartelijke familiebedrijf verwelkomde ons daarna door ons vriendelijk uit te nodigen op hun terrein te overnachten. De tweede nacht kregen we zelfs één van hun caravans (met een airconditioner) ter beschikking omdat het dezer dagen exceptioneel warm was. Eén van de werkmannen heeft samen met Adriaan een constructie gebouwd aan het plafond van de Toyota waar de zonnepanelen hun plaatsje hebben. Christine (de oudste dochter die ook engels spreekt) nam ons mee op restuarant en vertelde ondertussen over de Brazilaanse gewoonten, onderwijs, zorg enz.
We reden naar de kust om van daaruit noordelijk te rijden. In Torres waren alle campings gesloten maar we vonden er een behoorlijk hotel. De twee volgende dagen maakten we kennis met de Braziliaanse cultuur. Alles verschilt van de landen die we al bezochten: de taal (waarvan we in den beginne geen letter begrepen); het overheersend groene landschap door het vochtig klimaat; er worden hier geen siësten gehouden; ‘s middags wordt er door velen kort geluncht; kleine restaurants met steeds ongeveer hetzelfde buffet voor een klein budget; ‘s avonds wordt er vroeger gegeten dan in de zuidelijkere landen; er wordt van zoet of pikant gehouden.
Aan het strand keken we onze ogen uit. Elke vrouw, ongeacht de leeftijd of het lichaamsgewicht, loopt hier in een string rond! Wij werden intussen ingewijd in het drinken van een lekkere cocktail, de Braziliaanse Caipirinha. (Limoensap, suiker, ijsblokjes en Cachaça (een destillaat van gefermenteerd rietsuikersap).)
Mijn zus had enkele maanden geleden besloten om ons in Brazilië te bezoeken voor een korte vakantie.
Uiteindelijk kwamen we samen tot het besluit dat als er toch iemand over de oceaan moest vliegen, dat we
de rollen beter zouden omdraaien. Als ik voor enkele weken naar België kom, dan kan ik terzelfder tijd
mijn jongens even in mijn armen sluiten. De jongens wisten van niets en ik had hun vriendinnen en mijn
familie ingelicht om enkele verrassingsscènes op te zetten. De reis naar huis was lang maar de Belgische
'vakantie' met het onaangekondigd weerzien (na 220 dagen) van kinderen, familie, patiënten en vrienden
was één grote emotie, een feest. Tussen de bezoeken door zorg ik voor de aanschaf van tekorten, en regel
consultaties bij tand- oog- en vrouwenarts. Het is een overvolle agenda geworden.
Ondertussen wacht Adriaan in het zuiden van Brazilië. Eind april zetten we onze reis verder. We zijn het zo gewoon om een duo te vormen dat het voelt of er een stukje van me achter bleef....